dinsdag 6 maart 2018
(de WiFi blijft problemen geven, het is bijna onmogelijk om een foto te uploaden, wie mij volgt, please een beetje geduld)
Afgelopen nacht ben ik nog even wakker geweest rond 4u want er was kans op noorderlicht maar een blik uit mijn raam was genoeg om terug in mijn bedje te kruipen. Ik kon geen sterren meer zien en het was wat bewolkt dus dat zou ook niets worden voor noorderlicht.
Het zonnetje schijnt en toch is het een beetje aan het sneeuwen.
Voor het ochtendwandelingetje trek ik naar de Muonio River.
In het midden van de rivier zijn ze aan het ijsvissen. En met succes aan de blije stemmen te horen.
De stralen van de zon op de kleine sneeuwvlokjes zorgt voor een betoverend zicht. Het is precies alsof er allemaal glinstertjes naar beneden dwarrelen.
(ik heb er ook een filmpje van waarop het beter te zien is maar dat ga ik thuis pas plaatsen)
Ik blijf een hele tijd genieten hier. Dit is echt zo mooi.
Normaal gezien ging ik vandaag een tocht maken met de sledehonden maar aangezien ik de sneeuwscooter zo fijn vond, heb ik gisteren mijn activiteit voor vandaag gewijzigd.
We gaan met een andere gids en met een ander model sneeuwscooter op pad. Deze sneeuwscooters hebben geen snelheidslimiet.
Deze keer rijden we over enkele meren en dit gaat hard! Top speed 75 km/u.
We pauzeren een eerste keer bij een soort vlakte omringd met bomen. Er vallen nog steeds glinstertjes uit de lucht. Ook het sneeuwtapijt blinkt in de zon. So pretty !
Daarna gaat het richting berg Olos, daar was ik gisteren ook al. Het is nu meer helder wat maakt dat we verder kunnen kijken. De bergen die we zien zijn zo'n 850-900 m hoog.
De met sneeuw bedekte bomen lijken soms wel op mannetjes.
Zicht op de bevroren meren waarlangs we naar hier gekomen zijn.
In de winter is de gids veel sneller op zijn werk. Ze rijden gewoon rechtdoor over de meren, in de zomer moeten ze de oevers volgen en dat duurt natuurlijk wat langer.
De terugweg is ook een andere weg dan gisteren. Een beetje door het bos maar ook nog over een meer. Kunnen we een laatste keer hard gaan!
Terug bij de lodge warm ik even op bij een kopje thee.
Ik ga geen zonsondergang zien vandaag. Het is net een beetje bewolkt en ik wil goed warm blijven wat deze avond ga ik in een iglo slapen.
Ik maak mijn rugzak klaar. Extra dikke spullen voor het geval dat ik het koud zou krijgen.
Dineren doe ik weer met Denise, we hebben hier gevraagd als we elke avond aan dezelfde tafel mogen zitten.
Om 20u30' wordt ik naar een andere lodge gebracht in Torassieppi, een 20-tal minuten rijden.
De rit gaat met een busje en er zitten nog wat mensen op die daar naar de rendierboerderij gaan.
Eenmaal daar krijg ik de uitleg en dan brengen ze mij naar de iglo en tonen ze me mijn kamer.
Een kleine ruimte die zelfs moeilijk op de foto geraakt. Van kou valt het wel best mee. Het is constant -5 °C in de iglo.
Eigenlijk is het één hele grote iglo waarbinnen 30 kamers zijn, 2 eetzalen en een ijsbar.
En een deur die niet dicht gaat.
Net als in het ijshotel vorig jaar ook hier weer een brandblusapparaat. Tja de wet is de wet en een hotel moet over de nodige brandblusapparaten beschikken.
Maar nu komt het ... ik ben de ENIGE gast hier.
De iglo ligt op 200 m van de lodge. Vanaf 22u is daar wel niemand van de staff meer aanwezig. Er zijn enkel nog gasten in de cabins. Ik krijg wel een noodnummer en ze tonen me een soort kamer waarin ik zou kunnen gaan slapen als ik het te koud zou hebben.
Ik ben te bang om hier helemaal alleen te blijven. Het is alsof je in een verlaten hotel zit.
Rond 22u30' gaat het busje met gasten terug en ik beslis om ook naar het Harriniva Hotel terug te gaan. Als ik hier met 2 geweest was, zou ik wel gebleven zijn.
Ik ben wel wat teleurgesteld maar als je bang bent, slaap je niet en dan krijg je het erg koud.
Nu lang ben ik niet teleurgesteld want wanneer we terug bij het Harriniva Hotel aankomen, meldt de app weer dat er noorderlicht te zien is. Het is wel minder fel dan gisteren. Het lukt me toch om 1 foto te nemen, niet echt super goed maar nu kan ik wel eens een foto plaatsen van het noorderlicht.
Als kers op de taart doorkruist een vallende ster redelijk traag de hemel. Je kon zo mooi zijn staart zien. En natuurlijk heb ik meteen maar een wens gedaan ...
