Voorbereiding

Na mijn top-reisje van vorig jaar, heb ik de smaak goed te pakken.
Ook dit jaar dus een reisje naar Lapland. Geen Zweden maar Finland nu. (8 dagen, 7 nachten)

Sneeuw, ijs, husky's en hopelijk noorderlicht.

© Xplore the North
Ik ga weer alleen op richting sneeuw (activiteiten zijn wel in groepjes).

Ik ben ook druk onze reis van komende zomer aan het plannen. Erg fijn dus dat ik voor deze reis weinig voorbereiding heb.

Al in september 2017 ben ik verschillende sites en reispakketten beginnen te vergelijken. Uiteindelijk ook dit jaar weer terecht gekomen bij Xplore the North. Vorig jaar was door hen alles prima geregeld dus de keuze was snel gemaakt.
Alhoewel, een weekje vrij vinden tussen examenperiodes, feestjes, drukte op het werk. Het is toch weer een ingewikkelde puzzel geworden.

Heel veel dank aan Xplore the North voor alle hulp en de antwoorden op mijn (soms veel) vragen.
(En een dikke merci dat ik voor de voorbereiding enkele foto's mag lenen)

De heenvlucht gaat rechtstreeks van Brussel naar Kittila (charter).
Ik ga 5 nachten in de Harriniva Wilderness Hotel overnachten.
Eén nacht ... in een sneeuw iglo en één nacht in een Aurora Dome.
De terugvlucht gaat via Helsinki naar Brussel.

Harriniva01
© Xplore the North
Warme thermische kledij heb ik nog van vorig jaar. Ik heb enkel nog wat hand- en voetwarmers bijgekocht. Uit ervaring weet ik dat ik die heeeel hard zal nodig hebben.

Het aftellen duurt lang maar het begint wel te korten.
Van 4 tot 11 maart 2018 ga ik weer een fantastische reis beleven.



Dag 1 : Brussel - Kittila - Harriniva Wilderness Hotel

zondag 4 maart 2018

(De WiFi in het hotel is redelijk slecht, bijkomend problemen met mijn accounts gehad. Met wat vertraging gaat de blog nu wel op gang komen.)

2u30', op dit redelijk onmenselijk uur gaat de wekker af. Maar ik heb geen moeite om op te staan en mijn chauffeur van dienst ook niet. Sander en Stephanie gaan me naar Zaventem brengen. Gevraagd is om iets na 4u daar te zijn. Ik ben mooi op tijd maar de dames openen de balie pas om 5u. Als eerste geef ik mijn bagage af en dan richting security. 'Neen neen mevrouw, de schoenen moeten niet uit.' Piep (uiteraard, wandelschoenen met erg veel metaal) 'Hm mevrouw, dan misschien toch de schoenen uit doen.' Geen piep meer natuurlijk.

Het is nu wel tijd voor ontbijt. Ik koop me een koffie en 2 croissants. Aan de gate installeer ik me en eet al 1 croissant. De andere houd ik voor onderweg.



De heenvlucht is een charter met Tui Fly, rechtstreeks naar Kittila. Lang geleden dat ik nog een chartervlucht gehad heb maar alles is prima verlopen.

Op zondag naar Finland, dan heb je erg veel plaats.


Allemaal wolken onder ons dus ik slaap even. Janneke maan staat nog op post.


Het is 2u45’ vliegen en een uurtje voor landing eet ik mijn 2de croissant. Het zal nog wat duren voor we in de lodge zijn. Ondertussen zijn de wolken verdwenen. Fins Lapland uit de lucht.


Bij Kittila Airport is er maar 1 landings/startbaan in gebruik in de winter. Net na het landen maakt het vliegtuig een volledige draai om dan naar de terminal te taxiën.


In de aankomsthal staat Kari ons op te wachten. Vanaf hier gaat het met de bus verder naar Muonio. Het is ongeveer 1u15’ rijden. Helemaal geen straf door het sneeuwlandschap.
Langsheen besneeuwde berg(jes) waarop bijna steeds een skilift staat.
Het valt me op dat hier veel meer bos is dan in Zweden vorig jaar.





Onderweg doet de bus nog 2 andere hotels aan om mensen af te zetten.
Iets voor 13u komen we aan bij de Harriniva Lodge, mijn thuis voor de komende week.




Mijn activiteitenschema wordt doorgenomen en ik krijg mijn sleutel. Snel even bagage gaan droppen. Het is een gezellige kamer en ik heb er dit zicht


Dan eerst lunch en daarna ‘warme kleren’ gaan halen. Je krijgt hier een superwarme overall, dikke laarzen, dikke wanten, warme sokken en een bivakmuts. En dat ga ik zeker goed kunnen gebruiken want het is nu (middag) -16 °C.
Ik ben er samen met 2 andere mensen, een koppel uit Nederland waarvan de man uit Hasselt komt. We wisselen nummers uit om bij eventueel noorderlicht elkaar te kunnen verwittigen. 

Lekker warm ingeduffeld trek ik er dan op uit. Het zonnetje staat dan wel mooi te schijnen, aan de temperatuur merk je het niet echt.


De lodge is gelegen op de oever van de Muonio River. Dat lijkt me een mooie plek om te gaan wandelen. Het midden van de rivier is verboden terrein maar langs de oever is een gedeelte waar je wel op mag.



De rivier vormt de grens tussen Finland en Zweden. Even verderop ligt een brug dus ik besluit daarheen te wandelen.


Het is even een geploeter om op de brug te geraken. Het lukt en zo ben ik dus vandaag tot in Zweden gewandeld (en weer terug)


Selfie in Zweden


Terug in Finland


Niet dat we deze nu snel nodig zullen hebben ...


Terug is langs dezelfde weg. Nu met de zon in het gezicht en de nodige problemen met mijn zonnebril. Door de kou bevriest je adem op de bril. Even opwarmen onder je jas en dan kan je daarna weer even verder tot het weer bevroren is.


Bij de lodge kan je in de jacuzzi gaan of en in de sauna.
Wie wilt kan na de sauna een duikje nemen in de rivier. Ze hebben een iglo gebouwd rond een gat in het ijs. In het gat hangt een motortje dat het water in beweging houdt anders zou het zo weer dicht gevroren zijn.



Ik wandel het hotel voorbij en loop nog wat verder langs de rivier. Het is bijna tijd voor de zonsondergang. Verderop zou er een pad door het bos naar de lodge terug gaan maar ik vind het niet. Geen risico's bij -16 °C en mooi langs dezelfde weg terug dan maar.




Eenmaal de zon achter de heuvel zit, neemt de temperatuur een duik. Ik begin kou te krijgen dus even binnen opwarmen. Het is ook al bijna tijd om te gaan eten. Ik krijg een Duitse tafelgenote. Wel fijn dat ik niet in mijn eentje moet eten.

We hebben net gedaan met eten als ik op de noorderlicht app zie dat er wel een kans op noorderlicht zou kunnen zijn. Een van de gidsen hier zegt dat het stilletjes aan het beginnen is. Dus snel naar de kamer om weer alle dikke kleren aan te doen. Ondertussen nog even bellen om het thuisfront op de hoogte te houden.

Het noorderlicht was er wel maar erg zwak. Met mijn fototoestel niet te fotograferen.
Dus heb ik er zo maar van genoten.


Dag 2 : Harriniva Wilderness Hotel - sneeuwscooter

maandag 5 maart 2018

Een ijskoude nacht, bijgevolg ook een ijskoude ochtend. Om 10u is het -18 °C, licht bewolkt en joehoe, het sneeuwt.

Voormiddag heb ik niets gepland dus trek ik erop uit voor een wandelingetje.
Het gaat weer langs de Muonio River en ik loop naar het husky kennel.



En ik doe enkele pogingen om de sneeuwvlokjes te fotograferen. Zo cool! Om ze te kunnen fotograferen heb ik mijn buitenste handschoen uitgedaan om iets contrast te hebben. De binnenste handschoenen blijven aan anders heb ik dadelijk geen vingers meer.



Even terug naar binnen om te lunchen en mij lekker warm in te pakken.
Namiddag om 13.30 staat er een panorama tocht met de sneeuwscooter op het programma. Ik ben hier wel zenuwachtig voor. Vorig jaar had ik Floor tot chauffeur gebombardeerd maar dit jaar zal ik zelf moeten rijden. Ik doe de trip samen met Simon en Tina, een koppel uit de UK.
Ironie: de instructiefilm wordt gegeven in de bar



Onze gids Joni en Simon spreken me nog wat moed in en dan zijn we weg. Joni neemt ons eerst mee op een vlak stuk op de rivier. Hij leert er ons 8jes rijden. Eerst ben ik enorm gespannen maar dan besef ik dat het best wel goed gaat en ben ik wat meer relax.

De rit gaat via speciale paadjes voor sneeuwscooters naar de top van een berg.
Het uitzicht is er prachtig. In de verte wat bewolking maar rondom ons goed zicht.





De weg terug mogen we kiezen : de gemakkelijke weg of de moeilijke. We kiezen voor de moeilijke weg. Deze gaat door het bos bijna recht naar beneden.
Wat een goede keuze, het is hier prachtig. Bumpy wel maar ik doe zoals de echten en ga dan even staande rijden, beter voor het zitvlak.

De sneeuw ligt hier veel losser en Simon crasht de scooter. Gelukkig zijn ze niet gekwetst en ook de scooter komt ongehavend uit de val.
Terwijl Joni en Simon de scooter uit de sneeuw bevrijden, ga ik wat foto's maken.




De bomen hier zijn in kandelaar vorm, hoog maar smal. Als er teveel sneeuw op ligt dan buigen ze gewoon maar ze breken niet af.


Volgende stopplaats is een schuilhut. Die vind je hier overal in de bossen.
Ideale plaats hier om een sneeuwengel te maken. Ah ja, nu heb ik de kans.



Tada ...

We zijn 3u onderweg geweest en hebben iets meer dan 30 km gereden.

Die sneeuwscootertocht is zo goed meegevallen. Ik vond het geweldig fijn.
Voor morgen heb ik al dadelijk een nieuwe tocht geboekt.

Voor deze avond heb ik met de Duitse Denise afgesproken om samen te gaan eten rond 19.30. Ik heb dus nog even tijd. Kan ik dus nog eens van de zonsondergang gaan genieten.
En ook vandaag stelt die niet teleur.



Vorig jaar in Zweden zag ik dit voor het eerst, een lichtkolom.
Is iets vrij speciaals en komt meestal bij erg koude temperaturen voor.


Het avondeten viel reuze mee. Denise was een aangename gesprekspartner vandaag.

Ik wil vroeg naar bed want rond 4u zou er kans op noorderlicht zijn. Maar ik word door de App gewekt om 23.45 omdat er noorderlicht te zien is. Snel (nu ja) in de warme kleren gesprongen en naar buiten. Er was wel wat meer te zien dan gisteren. Maar buiten was het -30 °C en mijn toestel haperde.
Jammer, geen foto's maar ik heb wel heel hard genoten.



Dag 3 : Harriniva Wilderness Hotel - sneeuwscooter (2)

dinsdag 6 maart 2018

(de WiFi blijft problemen geven, het is bijna onmogelijk om een foto te uploaden, wie mij volgt, please een beetje geduld)

Afgelopen nacht ben ik nog even wakker geweest rond 4u want er was kans op noorderlicht maar een blik uit mijn raam was genoeg om terug in mijn bedje te kruipen. Ik kon geen sterren meer zien en het was wat bewolkt dus dat zou ook niets worden voor noorderlicht.


Het zonnetje schijnt en toch is het een beetje aan het sneeuwen.
Voor het ochtendwandelingetje trek ik naar de Muonio River.


In het midden van de rivier zijn ze aan het ijsvissen. En met succes aan de blije stemmen te horen.


De stralen van de zon op de kleine sneeuwvlokjes zorgt voor een betoverend zicht. Het is precies alsof er allemaal glinstertjes naar beneden dwarrelen.
(ik heb er ook een filmpje van waarop het beter te zien is maar dat ga ik thuis pas plaatsen)



Ik blijf een hele tijd genieten hier. Dit is echt zo mooi.

Normaal gezien ging ik vandaag een tocht maken met de sledehonden maar aangezien ik de sneeuwscooter zo fijn vond, heb ik gisteren mijn activiteit voor vandaag gewijzigd.
We gaan met een andere gids en met een ander model sneeuwscooter op pad. Deze sneeuwscooters hebben geen snelheidslimiet.
Deze keer rijden we over enkele meren en dit gaat hard! Top speed 75 km/u.
We pauzeren een eerste keer bij een soort vlakte omringd met bomen. Er vallen nog steeds glinstertjes uit de lucht. Ook het sneeuwtapijt blinkt in de zon. So pretty !




Daarna gaat het richting berg Olos, daar was ik gisteren ook al. Het is nu meer helder wat maakt dat we verder kunnen kijken. De bergen die we zien zijn zo'n 850-900 m hoog.


De met sneeuw bedekte bomen lijken soms wel op mannetjes.




Zicht op de bevroren meren waarlangs we naar hier gekomen zijn.
In de winter is de gids veel sneller op zijn werk. Ze rijden gewoon rechtdoor over de meren, in de zomer moeten ze de oevers volgen en dat duurt natuurlijk wat langer.


De terugweg is ook een andere weg dan gisteren. Een beetje door het bos maar ook nog over een meer. Kunnen we een laatste keer hard gaan!

Terug bij de lodge warm ik even op bij een kopje thee.
Ik ga geen zonsondergang zien vandaag. Het is net een beetje bewolkt en ik wil goed warm blijven wat deze avond ga ik in een iglo slapen.


Ik maak mijn rugzak klaar. Extra dikke spullen voor het geval dat ik het koud zou krijgen.
Dineren doe ik weer met Denise, we hebben hier gevraagd als we elke avond aan dezelfde tafel mogen zitten.

Om 20u30' wordt ik naar een andere lodge gebracht in Torassieppi, een 20-tal minuten rijden.
De rit gaat met een busje en er zitten nog wat mensen op die daar naar de rendierboerderij gaan.

Eenmaal daar krijg ik de uitleg en dan brengen ze mij naar de iglo en tonen ze me mijn kamer.
Een kleine ruimte die zelfs moeilijk op de foto geraakt. Van kou valt het wel best mee. Het is constant -5 °C in de iglo.


Eigenlijk is het één hele grote iglo waarbinnen 30 kamers zijn, 2 eetzalen en een ijsbar.
En een deur die niet dicht gaat.





Net als in het ijshotel vorig jaar ook hier weer een brandblusapparaat. Tja de wet is de wet en een hotel moet over de nodige brandblusapparaten beschikken.


Maar nu komt het ... ik ben de ENIGE gast hier.

De iglo ligt op 200 m van de lodge. Vanaf 22u is daar wel niemand van de staff meer aanwezig. Er zijn enkel nog gasten in de cabins. Ik krijg wel een noodnummer en ze tonen me een soort kamer waarin ik zou kunnen gaan slapen als ik het te koud zou hebben.
Ik ben te bang om hier helemaal alleen te blijven. Het is alsof je in een verlaten hotel zit.
Rond 22u30' gaat het busje met gasten terug en ik beslis om ook naar het Harriniva Hotel terug te gaan. Als ik hier met 2 geweest was, zou ik wel gebleven zijn.

Ik ben wel wat teleurgesteld maar als je bang bent, slaap je niet en dan krijg je het erg koud.

Nu lang ben ik niet teleurgesteld want wanneer we terug bij het Harriniva Hotel aankomen, meldt de app weer dat er noorderlicht te zien is. Het is wel minder fel dan gisteren. Het lukt me toch om 1 foto te nemen, niet echt super goed maar nu kan ik wel eens een foto plaatsen van het noorderlicht.


Als kers op de taart doorkruist een vallende ster redelijk traag de hemel. Je kon zo mooi zijn staart zien. En natuurlijk heb ik meteen maar een wens gedaan ...